پنجشنبه 21/8/88 ار نحث ترین روزهای عمرم بود که ایکاش میشد این روز اصلا صبح نمی شد

روز را با دعوا و قهر شروع کردم و برای اولین بار در زندگی مشترک بدون خداحافظی و با تاخیر از خانه خارج شدم و به سر کار رفتم تلفن همراهم را هم با خود نبردم

چند ساعتی که گذشت یکی از همکاران پیام فرستا که خانمت زنگ زده ، با ذهنیت دعوای صبح قصد داشتم که با تاخیر زنگ بزنم و با خود گفتم بعد از نهار ولی به محض آمدن از نهار مجددا به داخلی من تماس گرفته شد و خطی وصل شد که انطرف خط او بود با ناراحتی صحبت می کرد همان اول متوجه شدم که موضوعی متفاوت از اتفاق صبح است گفت که زود بیا مادرم را ببر تا عمو را ببیند چون او حالش بد است. اسمان بر سرم خراب شد گفتم یعنی چه و با تاثر فهماند که دیگر تمام شده است. به یاد هفته قبل افتادم که برای مراسم ختم ...خانم رفته بودیم و در سرخاک عمو را دیده بودم و او خود به طرف من آمد و با رویی بسیار گشاده و خندان احوال مرا پرسید و احوال زهرا را که هنوز ندیده بودش و سلامی گرم که به خواهرش و دیگران رساند. باورم نمی شد. دیگر دستم به کار نرفت و همان موقع کامپیوتر را خاموش و حرکت کردم . از قضا و نمیدانم چه حکمتی بود که در همین روز خاستگاری هم قرار بود بیاید و با توجه به اتفاقات قبل از آن امکان تعلیق و کنسلی آن هم نبود پس تنها حرکت کردم و رفتم . اولین باری بود که نمی خواستم وارد محله ای شوم که همیشه با ورود به آن احساس خوبی به من دست می داد . پایم نمی رفت مدتی کوچه ها را بی هدف می رفتم حس کردم کسی پشت من می اید دیدم سعید است و او از عباس سراغ گرفت  . به هر طریق وارد شدم معلوم بود که رضا و عباس هم تازه رسیده اند و حیاط پر از فریاد و ناله بود. ....

اری عموی زحمتکش من که تمام عمرش را به کشاورزی و باغداری و دامداری سنتی در شهری که دیگر اثری از این شغل ها وجود ندارد گذرانده بود رفت تا بارفتنش علاوه بر تنهایی خانواده و ... باغ ودرخت و زمین و گاو و .... را نیز در ماتم خود تنها گذاشت.

ولی او خوش سعادتی داشت که به زندگی شهری خود را نیالود و زندگی سراسر معنویت و اخلاص خود را به عاقبت بخیری تمام کرد در روز جمعه و روز دهوالارض در آغوش خاک جای گرفت . همو که در عید قربان چشم به جهان گشوده بود.